Czego nie lubię w sobie i innych?

Drugi post dzisiaj, ale mam ochotę pogadać do was. Czego nie lubię w sobie i w innych? Czego w ogóle nie lubię w ludziach? Uczuć. Tak, to kiepsko brzmi. Naprawdę strasznie mnie irytuje to, że szybko przywiązuję się do ludzi. Pogadam z kimś parę razy i już za nim tęsknię, odkochuję się strasznie ciężko(ostatnio zajęło mi to dwa lata), strasznie szybko wszystkim się ekscytuję, nawet drobnostkami, jestem kąpana w gorącej wodzie, jak coś sobie wymarzę, albo mi się spodoba to muszę mieć to na już, teraz, natychmiast, a do tego wszystkiego mam zmienne nastroje gorzej niż kobieta w ciąży. Tak, to właśnie to mnie tak irytuje.

Ekscytuję się zwykłym wyjściem na kawę i ciastko z koleżanką, a potem się okazuje, że ona nie może, coś jej wypadło i co? Rozczarowanie. Już, teraz, natychmiast o godzinie 23.00 wymarzyłam sobie fioletowe włosy. Co robię? Z rana idę po farbę i farbuję. Co jest potem? Rozczarowanie i żal. Zabiegam o pewnego przystojniaka, który jako jeden z niewielu procent ludzkości ma coś więcej niż siano w głowie i jasne jest, że on w stosunku do mnie nie czuje tego samego, no bo nie oszukujmy się widać kiedy ktoś się o kogoś stara i kiedy jest zauroczony. Co robię ja? Nadal nie mogę przejść obojętnie i żyję nadzieją, która i tak jest zgubna.  Przełamanie takiego stanu rzeczy zajęło mi dwa lata...serio...Teraz wróciłam z Mielna, rozmawiałam z chłopakiem trzy razy, właściwie to jak za drugim razem go spotkałam to powiedziałam sobie w duchu: 'jak trzeci raz się spotkamy to musi to coś oznaczać.' i co? W dzień mojego wyjazdu spotkałam go i gadaliśmy. A teraz koniec wakacji, każdy do swoich zabaweczek, a oczywiście ja nie mogę przestać o nim myśleć i zaprzątać nim sobie głowy, a jakżeby było inaczej. Do tego naprawdę potrafię siedzieć, oglądać z mamą telewizję i śmiać się w niebo głosy, a za chwilę usiąść na łóżku z tabliczką czekolady i płakać, a po kolejnych pięciu minutach nakrzyczeć na wszystkich dookoła. 

Ja wiem, że to wszystko brzmi jak jedna wielka paranoja, ale to wszystko mnie tak strasznie irytuje, że musiałam się tym z wami podzielić. Staram się to wszystko pohamować, ale co z tego, że staram się o czymś nie myśleć, skoro i tak czuję w sobie jakąś pustkę i nieopisaną i nienakierowaną tęsknotę za nie wiadomo czym. To psuje całe moje szyki. Nie umiem wtedy się uśmiechać, ani uczyć, ani oglądać filmu bo to cholernie rozprasza. Koniec wywodów na dziś.